Je bleef verdwaasd achter en voelde je je onbewust afgescheiden en verlaten.
Toch was je sterk en je had ouders die je een thuis bezorgden.
Ze zorgden voor je met heel hun hart en ziel.
Je ging met heel je hart van hun houden en kreeg terug een thuis.
Een thuis die veilig voelde in de wereld.

Veiligheid was zo belangrijk voor je.
Als kind was je al zo gevoelig voor de energieën die raasden en je voelde zoveel.
Je kon het niet vertalen.
Je begreep het niet.

Ergens diep in jou bleef een heimwee knagen naar iets wat je had gekend en verloren had.
De schok die je ervaarde om naar de aarde te komen was zo groots voor je dat je je verlaten voelde.
Je voelde je niet thuis op de aarde, je miste de liefde van je broeders en zusters.
Je miste de Goddelijke liefde die je zo goed had gekend.

Het afgescheiden gevoel bleef je jaren vervolgen.
Je werd bewust van de pijn die dat gevoel met zich meebracht.
Later voelde je je aangetrokken door de spirituele wereld.
Je wist gewoon dat er meer was tussen hemel en aarde.

Je leerde erover en langzaam genas je van het gevoel van verlaten te zijn
Je herkende in je hart het spirituele.
Je besefte dat je grote teleurstelling en verlatenheid voor de afgescheidenheid had gezorgd.

Je voelde ook de angst om weer afgescheiden te worden want je had het ervaren als een grote straf.
Eentje die ontzettend pijnlijk was.
Een grotere straf was er niet.
Het leek op een angst dat God je strafte.

Het wantrouwen dat als een rode draad door je leven ging begon je beter te begrijpen.
Het was dat je dacht dat je er niet bij hoorde.
Dat je je afgescheiden voelde van de bron.
De oorzaak die aan de basis lag kon je terug herstellen.

Je begreep dat je gevoel je zo lang al van die afgescheidenheid hield.
Toch voelde je een band met het Goddelijke maar je vertrouwde het niet.
Langzaam, stapje voor stapje bouw je weer het vertrouwen op.
Je geneest van het niet vertrouwen.

Je verbind je je weer met het Goddelijke en dat opent deuren voor je.
Muren zakken, je hart wordt warmer.
Je leert vertrouwen op je begeleiding die je beste vriend is.
Langzaam, stapje voor stapje.
Samen op pad met je beste vriend naast je,
die er altijd is.

Stel je ervoor open en weet dat het een illusie is dat je afgescheiden bent.
Een illusie die als waar aanvoelt en tegelijkertijd zo pijn kan doen.
Maar het blijft een illusie.
Je bent nooit afgescheiden van het Goddelijke!
Nooit!
Je denkt het alleen maar.